ایمپلنت بیولوژیک کلاژنی برای جراحی عمومی

ترمیم فتق شکمی یکی از چالش‎های جراحان عمومی می‎باشد چرا که بر نتایج پس از عمل تاثیر چند برابر می‎گذارد. از این رو انتخاب ماتریکس مناسب و اندازه و جنس آن اهمیت زیادی دارد.
مش‎های بیولوژیکی Cellis جهت ترمیم بافت نرم در جراحی‎های پیچیده دیواره ابدومینال بالاخص در مواردی که ایمپلنت‎های سنتتیک سازگار نمی‎باشد، فتق پاراستومال، فتق اینسیژنال (شکاف جدار شکم)، دیفکت پوستی، بسته شدن استومی و … مناسب می‎باشد. ایمپلنت بیولوژیک کلاژنی می‎تواند در جراحی ها لاپاراسکوپی بافت‎های شکمی و لگنی از جمله مقعد و واژن مورد استفاده قرار گیرد. به دلیل کمتر بودن حالت تهاجمی این روش نسبت به روش های دیگر و تسریع مرحله ریکاوری بعد از عمل، این ایمپلنت‎ها در بین جراحان محبوبیت پیدا کرده است.
از موارد دیگر استفاده از مش بیولوژیک کلاژنی یا اسلولار درمال ماتریکس در جراحی های اختلالات لگن می‎باشد.
جراحی اختلالات لگن از پیشرفت های اخیر در لاپاراسکوپی بهره برده است، این روش جراحی، به دلیل کم تهاجمی بودن و تسریع مرحله بهبود بیمار پس از عمل، به تدریج میان جراحان متخصص کولورکتال محبوبیت بیشتری پیدا کرده است.
امروزه ما بایستی بتوانیم بین روش های عمل با هدف درمان افتادگی رکتال و یا با هدف درمان افتادگی فلور لگن (مانند رکتوسیل، الیتروسیل و سیستوسیل) تمایز قائل شویم.
در موارد افتادگی کامل رکتال، روش معمول، رکتوپکسی به دماغه ساکروم می‎باشد. این روش ابتدا توسط D’Hoore (2004) مطرح شد و در این روش متمایز پروتز نرم کلاژنی بر روی سطح داخلی دیواره رکتو-واژن قرار گرفته و بر روی دماغه ساکروم تثبیت می‎شود. سپس پروتز که در فضای پایینی صفاقی قرار دارد، کاملا با صفاق پوشیده می‎شود.
در موارد افتادگی قدامی (ویسکو-واژن) و میانی (کولپوسل (فتق واژن)، هیدروسل (جمع شدن آب در بیضه)، رکتوسل (افتادگی قسمتی از رکتوم به واژن) و الیتروسل (فتق واژن))، روش معمول اسپینوفیکسیشن ساکرل (وابسته به استخوان خاجی) داخلی و خارجی می‎باشد. این روش شامل الحاق در سطح اتصال ویسکو-واژن و رکتو-واژن پروتز نرم می‎باشد که در برابر واژن و فلور لگن و بالای دماغه (پرامنتری) قرار گرفته می‎شود. این مش کلاژنی نیز در نهایت با صفاق پوشیده می‎شود.

موارد استفاده از مش کلاژنی جراحی عمومی